...لحظات، احتمال مرگند
اما من می خواهم یک بار بمیرم، و برای همیشه
شمع را خاموش می کنم
و تا لحظه ی وقوع می خوابم*...

من فقط دلم یه جای آروم و خلوت و بی استرس میخواد که دست هیچ بنی بشری تا خودم اعلام نکردم بهش نرسه!...کوه  یا عمق جنگل بدک نیس...اقیانوس نباشه بهتره...بابا قوری میشم بس که باید به آب خیره شم...هه!...گمونم نصف بیش تر عمرمو به اجبار و البته یه مواقعی هم به اختیار تو خواب تشریف داشتم...احتمالن اون موقع هم که وقت تقسیم عقل در بین آفریدگان بوده، بنده  یه جورایی تو صف خواب بودم...نمیدونم شاید برای همینم هست که وقتی همه دارن کلی حرص و جوش فعالیت و زندگی و مابقی معقولات رو میزنن بنده ترجیح میدم به اتاقم پناه ببرم و در کمال خونسردی بگیرم بخوابم!...

پ.ن. ما کسانی را که از همه بیش تر دوست می داریم با همان مهربانی رنج آمیزی که در آنان بر می انگیزیم و پیوسته در حالت هشدار نگه شان می داریم، می کشیم!...
* شاعر رو یادم نمیاد...